Het Zuiden van Frankrijk ademt geschiedenis. Ook Occitanie waar La Grande Motte ligt. Tussen cypressen en lavendel staan stenen getuigen van verloren ambities en vergane overtuigingen. Overal kerken, vaak romaans. Arena’s in Nimes en Arles. Aquaducten nabij Montpellier. Her en der wat Franse hunebedden en iets van de kust af zelfs enkele rotstekeningen. Met zoveel rijke historie in zo’n relatief klein gebied lijkt de bouw van een compleet nieuwe badplaats bij Montpellier in de jaren 60 even misplaatst als een dissonate toon in een klassiek concert. Of gaat La Grande Motte toch op in de omgeving?
Botticelli in La Grande Motte
De reden van mijn komst is gemakzucht: De campings bieden goede faciliteiten en bevinden zich dicht bij het strand. Ik loop tussen pijnbomen naar witte appartementcomplexen. Het zijn niet de verwachte rechthoekige opeenstapelingen van identieke verdepingen. Integendeel. Er zit een kromming in de plattegrond van de gebouwen en de hoogte neemt vanaf het midden langzaam af in een aangename ronding. Niet bij een enkel gebouw, maar bij de hele reeks. Het lijken enorme jacobsschelpen die een reuzenkind speels in het zand heeft gestoken. Een informatiebord dat wij passeren maakt ons duidelijk dat deze gelijkenis geen toeval is. De architect liet zich voor deze gebouwen inspireren door de schelp die Sandro Botticelli schilderde achter zijn Venus.
Delos op het Franse vaste land
De bouw startte in 1962 en eindigde twintig jaar later. De verantwoordelijke stadsarchitect was Jean Balladur (1924-2002). Zijn creaties bieden als enorme sculpturen vanuit iedere richting iets interessants om naar te kijken. Na iedere hoek dient zich een nieuwe vorm aan. Speelse omlijstingen van terrassen, complexe structuren en patronen die doen denken aan gordijnstoffen en behang uit de jaren zestig. Want wat tijdens de bouw modern was, is inmiddels retro. Maar dan zonder oranje groen of bruin. Ieder gebouw is hagelwit, net als de leeuwen op het Griekse eilandje Delos waar Balladur zich mede door heeft laten inspireren.
Teotuhuacan in La Grande Motte
Balladur hield gedurende twintig jaar niet consequent vast aan dezelfde stijl; het oude deel is robuuster en stoerder dan het nieuwere deel. Vanaf de elegante rondingen van Botticelli en Delos lopen wij naar het meer rechthoekige oude stadscentrum. Hiervoor haalde Balladur inspiratie uit Mexico bij de pre-Columbiaanse pyramiden van Teotuhuacan. En als we daar een broodje eten realiseer ik me dat Balladur met zijn verwijzingen erin is geslaagd een nieuwe stad te bouwen die naadloos aansluit op de klassieke bouw van de andere steden in het zuiden van Frankrijk. La Grande Motte is een modern muziekstuk dat zich dankzij alle verwijzingen naar klassieke vormen moeiteloos laat uitvoeren in combinatie met werk van klassieke componisten.
