Een toelichting op drie kunstwerken met een prehistorische twist. Ze zijn gebaseerd op het werk van Gustav Klimt.
Worstelen met Klimt
Begin 2018 was het de 100e sterfdag van de kunstenaar. Meerdere maanden heb ik geworsteld met de artistieke nalatenschap van de Weense symbolist. Dat heeft naast tal van studies geleid tot een trilogie die is gemaakt met behang en en acrylverf. Hieronder een toelichting op de trilogie. Deze drie werken leggen een verbinding tussen fin-de-siècle en steentijdmystiek. Ze zijn eigentijds en toch oeroud in hun vormentaal. Het is symbolisme herleeft.
Drie Klimt interpretaties
Stenen en Muzen
Uitgangspunt van dit eerste werk is de dolmen van Coste-Rouge dat hoog boven in de rotsen bij Lodève staat. Uit goudbehang heb ik de belangrijkste vormen van dit enigmatische monument geknipt. Deze heb ik in acrylverf gecompleteerd met vrouwfiguren die typisch zijn voor Klimt. Helderblauwe en goudkleurige verf maken het geheel af. De vrouwfiguren lijken uit de stenen te ontstaan, te ontsnappen of op een andere manier ervan los te komen. Opvallend is dat de stenen net als de muzen gewichtloos lijken, alsof ze samen het aardse bestaan ontstijgen. Het is een werk met magische en mystieke elementen dat de kijker aanzet tot filosoferen over de relatie tussen mens, geest en materie.
Stenen, Lucht en Muzen
Het tweede werk gaat verder door op de vorm van de dolmen van Coste-Rouge en verbindt deze voor de tweede keer aan de muzen van Klimt. Maar waar de muzen in het bovenstaande werk nog vastzitten aan het hunebed, zijn ze hier helemaal los gekomen. En de afstand van de kijker tot de stenen en de vrouwfiguren is ook groter geworden. Als geesten verdwijnen de muzen in de lucht. Ook hier heb ik gewerkt met goudbehang en acrylverf, alleen de patronen zijn iets veranderd. Het blauw heeft plaats gemaakt voor donkerbruin.
Water en Muzen
De basisvorm van het derde werk heeft een veel oudere herkomst dan die van de eerste twee werken. Wie goed kijkt, herkent in het bruin bruin van de haren de contouren van de Venus van Lespugue uit het Musée de l’homme. Dit beeldje is 20.000 jaar ouder dan het gemiddelde hunebed. Luchtbellen en zeewierachtige slierten omlijsten het geheel. Van steen is hier geen sprake meer; muzen en venusbeeldje komen samen in één vorm. Toen ik de laatste hand had gelegd aan dit werk, bedacht ik dat stenen, lucht en water een plek hadden gekregen in deze reeks. Het ligt voor de hand om nog een vierde werk rondom het thema vuur te gaan maken. Die mogelijkheid laat ik nog even open.